aragon

sevgilim, hiçbir şey söyleme, 

bırak düşsün bu sözcük sessizliğin içine

uzun zaman avuçlarımda parlatılmış bir taş gibi

hızlı ve gösterişli bir taş ki

hayatımızın içine düşer gibi derin

katettiği bu uzun yol 

olsa olsa uçurumla buluşmak için

hani o sonu gelmez sessiz yolla 

zamandan önce buluşmak için

ve bir korku doğar işitemeyince

 hiçbir su sesini uzaklardan

hiçbir yere çarpmayınca 

vurmayınca duvardan duvara

hiçbir şeye, sonuçta evren bir bekleyiştir 

yalnızca bende elini tutuyorum.

yankılanması yok düşüşün, kulak verme beyhude

yok hiç bir şey 

bir iç çekiş bile yok, bir ses bile

düşer taş derinlere ve geçer karanlıkları

arttıkça baş dönmesi dahada artar gecenin hızı

kala kala fırlayıp gitmiş bir ağırlık kalır 

ve o belirsiz

yitik şarkı

kaçıp kurtulmuştur 

kaçırılmıştır 

yada yaralanmıştır dünya harikası

belki 

aşkta öyledir çoktandır

ya da öyle değil 

hayır henüz aşk öyle değil

ölçüsüz ve çekilmez mühletten başka bir şey değil

kaçınılmaz bir azaptır o vahşice ertelenen

bir taş ya da bir yürek kusursuz birşey

sonlanmış birşey ve canlı bununla birlikte

daha az benziyor bir taşa düştükçe derinlere

bu nasıl ters bir kuyu 

yırtıcı hayvan gölgesinin peşinden giderek yakalar kuşu

taş ise bütün taşlar gibi bir taş yinede

bıkar sonunda her şeyden dönüşür bir mezara

bak neler oluyor yükseliyor gibi geliyor kuyunun başında

bu bir çığlık değil çarpışma yada kırılma değil

ama belli belirsiz ve fır fır dönüyor kararsız korkak

solgun ve saf bir ışık bu derinlerden gelen

çocuk masallarındaki bir yaratığa benzeyen

kendimizden bir renk belkide sonuncusu.

şimdi aniden başa gelen her şey yeniden olabilirmiş gibi

şimdiden bulmuş çözümünü keza birisi

içeri girmiş görülmeden ve çekmiş perdeleri

ve taş devam ediyor düşmeye bir yıldız derinliğine

biliyorum şimdi dünyaya neden geldiğimi

anlatacaklar öykümü birgün o dolambaçlı serüveniyle

ama olsa olsa 

bir kışkırtma 

bu bir aldatmaca

sanki 

bir çiçek buketi gönderilmiş bir fakirhaneye 

bir akşamlığına

artık biliyorum neden geldim bu dünyaya

ve düşmeye devam ediyor bir taş nebülözlerin arasından

yukarı neresiyse aşağı da orasıdır bu sıradan gökyüzünde

söylediğim herşey 

tüm yaptıklarım öyle olduğumu sandığım halim

yapraklar kuruyan yapraklar bırakmıyor hiçbirşey ağaca

kollarının kımıltısından başka

önümde uzanan kış mevsiminin amansız gerçekliği

bir kıvılcımdır her insanın kaderi, 

her insan bir susineğidir sonuçta 

bende neyim ki zaten bir insandan başka

sevmiş olmaktandır gururum

sevmekten yalnızca

Louis Aragon