ben değilmişem

can kafeste uyur iken bir güzel geldi

açtı tüm kapıları gönül anahtarıyla

yandım durdum yıllar geçti serden geçtim düştüm

eridikçe can cevherim ruhum öldü zannetim

yandıkça gördüğüm ben sandığım ben ben değilmişem

varlığın bu canın hüdadan başka yok imiş sahibi

can kafeste uyur iken bir güzel geldi

kaldırdı tüm perdeleri bir bakışıyla

düştüm aşkın ateşine yandım yandım kül oldum

savurdukça rüzgar külüm nice aleme garkoldum

yandıkça gördüğüm ben sandığım ben ben değilmişem

varlığın bu canın hüdadan başka yok imiş sahibi