bla bla bla

benden uzaklaştıkça, 
bana ait olandan yakanı sıyırdıkça 
rahatlayacağını, 
herşeye yeniden başlayabileceğini sanıyorsun. 
kimbilir, 
doğrudur belki de! . 
adımın yaşamadığı, 
adımın özlemle anılmadığı yerlerde 
kime umut verebilirim ki zaten? 
romantizmin tehlikesi büyük! 
romantizmin tehlikesi büyük! 
romantizmin esrarı büyüleyici! 
romantizmin kanına girdiği insanlar bencil ve hırslı!

ben seninle birlikte yaşlanabilecek kadar 
erken yola çıkmayı istemiştim;
maceramız uzundu çünkü. 
maceramızın tahakküm altına alınamayacak kadar 
mükemmel olması, 
donanımımızla ilişkiliydi. 
yani, sen ne kadar sevecensen, 
ben ne kadar yıpratıcıysam.. 
o da o kadar mükemmeldi. 
özveri denebilir buna. 
evet, buna özveri demek beni mutlu ediyor. 
insan, 
özverinin çocuklara ad olarak verilebileceği 
bir dünyada tanımını kaybediyor. 
bu kaybedişteki kaosun ritmiyle çekiliyorum sana. 
sen bir mıknatıssın şeffaf 
ve ben, çekilirken sana 
içimdeki alelade metal parçalarıyla, 
kan şekerim düşüyor, 
ağzım düşüyor, 
ellerim.. 
en çok da ellerim düşüyor! . 
sakın ha üstüne alınma,

bir nedeni yok. 
yalnızca öptüm.